Sakit ng Damdamin?

Hindi naman dapat katakutan ang masaktan. Ito'y sapagkat bilang tao, nakatakda na tayo na makaranas ng sakit. Hindi din naman natin maiiwasan ang magtanong kung bakit tayo nakakaranas ng ganito o kung bakit tayo pa. Normal nga lang ito. Kumbaga, isa itong pangyayari sa bawat indibidwal na hindi kailanman maiiwasan o matatakbuhan. Walang taong hindi masasaktan. Mahirap isipin pero ito'y isang katotohanang kailangan tanggapin.

Wala nga naman tayong karapatang magreklamo sa kung ano man ang dinadanas natin. Minsan kasi, tayo din naman ang may dahilan kung bakit may mga nangyayaring ganito. Masakit kasi umasa ka, masakit dahil hindi mo nagawa. Minsan, dahil nagsisisi ka. Pero hindi kailanman magpapagaan ng loob ang pagdama at pag-isip sa kung anong sakit ang naidulot nito. Minsan, kailangan nating mag-isip at mag-rason sa labas ng kahon. Hindi lang naman kasi umiikot ang mundo sa kung ano ang nasa loob, hindi ba?

Maaaring negatibo nga ang unang maiisip sa salitang 'sakit'. Pero kung susuriin, lahat naman ng bagay ay may ikakabuti. Nasa sa atin nga lang kung papaano natin tingnan ito.

Sakit. Kapag nasaktan ito, isa itong indikasyon na tayo ay ganap na tao. Masasabi nating ibang iba na tayo sa iba pang nilalang dahil nakakaranas tayo ng sakit kung saan kaya pa nating ipagpatuloy ang buhay. Kung walang sakit, maaaring wala ng tao sa mundo. Sa pamamagitan din ng sakit, natututo tayong hindi na gawin ang mga hindi dapat. Nagsisilbi natin itong gabay sa kung ano nga ba ang dapat gawin. Sa sakit, kaya nating marating kung saan tayo dapat makarating. Sa sakit, kaya nating mahanap ang kaligayahang para sa atin.

__________________________________

HIndi hadlang ang sakit para hindi magpatuloy.

Ang sakit ay nararanasan upang maging isang mas matatag at mas ganap na tao ang isang indibidwal. Kaya masuwerte ang mga nasasaktan at hindi sumusuko.

__________________________________

Day of Whisper

*Isang tula sa wikang Ingles

I’m sitting here all alone

Waiting for the sunset to come along

People around is enjoying on their own

While here I am, longing for the destiny’s song

I’ve been in the journey from the start

All things really fall into place

But now is an unidentified art

What it feels contradicts what it says

The sun has finally set

The day for myself is done

But still the confusion is kept

Searching for answers to have it gone…

Dalawang Panahon Para Sa'yo

Madami mang pangyayaring magdaan, malungkot, masaya o hindi mo man ito malilimutan, may dalawang pangyayari sa buhay mo na kailangan mo talagang pasalamatan ang Maylikha ng lahat sa pagdating ng araw o panahon ng mga ito. Dahil sa buhay mong ito, ang dalawang pangyayari lang na ito ang magbibigay kahulugan sa lahat ng bagay at ng buhay mo.

Dumating ang tamang panahon, sa tamang oras, ipinanganak ka. Ito ang dahilan kung bakit ka nandito ka sa mundo at namumuhay bilang isang tao. Lahat ng hirap at saya ay nararanasan mo dahil ipinanganak ka. Nang ikaw ay ipinanganak, nagsimula ang lahat.

Umuusad ang panahon, tumatanda, madaming ng napagdaanan at pagdadaanan. Minsan dadaan sa pagsubok. Makakasalamuha ng iba't ibang tao. Isang panahon na dapat mong hintayin at pasalamatan ay ang panahong malalaman mo kung bakit ka ipinanganak. Kapag dumating ang araw na malaman mo ang dahilan mo dito sa mundo, ito ang panahong pinakaimportante at pinakamasaya. Dahil dito kaya ka nagpapatuloy sa buhay. Hindi man ito dumating ngayon, siguradong dadarating din ito. Nabubuhay ka sa rasong ito. Ipinanganak ka ng may dahilan. Sa dahilang ito ka kumukuha ng pag-asa at lakas sa pangaraw-araw.

Dalawang importanteng panahon sa buhay ng tao. Mabuhay tayo sa kasaganahang naghihintay sa ating bukas. Magpasalat sa lahat lalong lalo na sa pagdating mo sa mundo at maging maligaya sa pagtuklas ng rason kung bakit sa nanadito. Ang buhay ay isang paglalakbay at hindi isang destinasyon. Maligayang paglalakbay!

Katapusan

Katapusan. Lahat diyan tutungo. Mapa-bagay, tao, pangyayari, damdamin o lugar man 'yan. Lahat may katapusan, lahat kailangang matapos at talagang magtatapos. Hindi mo ito kayang pingilan o hilingin na huwag ng mangyari.

Hindi ito dapat pigilan o katakutan man lang. Lahat ng katapusan ay nagpapakita ng bagong pag-asa para sa bagong simula. Ang bawat katapusan ay bagong simula. Kung walang katapusan, hindi uusad ang buhay. Malungkot man ang kahantungan nito, siguradong may simula ka namang sisimulan upang ayusin ang lahat gamit ang mga napag-aralan, natutunan at napag-daanan mo. Bagong pag-asa, bagong ikaw. Sa katapusan magsisimula ang lahat at dito rin naman tutungo ang lahat.

Sa bawat minuto o segundong inilalagi mo, dapat ng isipin ang katapusan ng kung anuman. Maghanda at makikita mo kung papaano mo dapat pahalagahan ang bawat oras na ginugugol ninuman. Hindi ito kailanman dapat katakutan sapagkat lahat naman tayo ay ipinanganak na may kasiguraduhang may katapusan. Hindi lang tayo kundi pati mga bagay na ginawa, pangyayaring idadaos, lugar na pinapasyalan o kahit na damdaming nadadama.

__________________________________

Lahat nakatakdang matapos.

Hindi mo ito pwedeng pigilan. Sa katapusan mo lang mararanasan ang bagong simula at pag-asang isaayos ang lahat gamit ang mga aral na natutunan mo at mga pangyayaring pinagdaanan mo. Sa katapusan matututo kang bumangon at magkaroon ng bagong ikaw, mas matatag at mas maprinsipyo.

Isang katapusan, isang bagong simula.

__________________________________

Pagbabago

Sa buhay ng isang tao, maraming nagbabago. Bagong libangan, bagong laruan. Pati panahon nagbabago. Sa mga pagbabagong ito, hindi ka makakaligtas. Sa bawat araw na lumipas, may bagay na nananatili at may mga bagay din namang hindi.

Sa mundong ginagalawan mo, lahat nagbabago. Hindi man ngayon pero balang araw. Pero pakatandaan mo na hindi ang mundo ang nagbabago. Ito ay ang bawat taong nasa mundo. Minu-minuto may nagbabago. Kung hindi ka kuntento sa kung anong ginagalawan mo ngayon, huwag mong sisihin ang mundo. Tanungin mo ang sarili mo. Bakit ba naging ganun ang takbo? Kung gusto mong magbago ito at sumunod sa kung anumang gusto mo, ikaw mismo ang magbago.

Sabi nga nila ang pagbabago lang ang hindi nagbabago. Walang sinuman ang pupuwedeng makaiwas dito. Ang tanging magagawa mo na lang ay tanggapin ang bawat pagbabago o magbago para maka-angkop.

Sa bawat pagbabagong mararanasan at makikita mo, hilingin mo na lang na ito'y para sa makakabuti. Hindi man lahat ng pagbabago ay angkop sa kagustuhan mo, matutong tanggapin pa rin ito at tingnan ang ikabubuti nito sa nakararami. May pagkakataon mang hindi maganda nag kahinatnan nito, pagbabago pa rin ang sagot upang maitama ang mga pagkakamaling ito. Ang bawat pagbabago ay nasasa-iyo dahil ang bawat pagbabago ay nag-uugat sa sarili mo.

__________________________________

Pagbabago ang nagpapa-ikot sa mundong ginagalawan ng bawat isa. Ang pagbabago ang tanging hindi nagbabago sa mundong ito at naka-ugat ito sa bawat pagkatao ng isang indibidwal.

__________________________________

xxPersonalxx

May mga bagay talagang hindi ko maintindihan. Minsan, mahirap lang talagang intindihin. Marami na akong napagdaanan, sinakripisyo.

__________________________________

Nitong nagdaang mga araw, marami akong naging paroblema. Normal na sa aking magkaroon ng problema. Nagkataon lang talagang sabay-sabay sila. Pilit ko itong kinakaya kahit sobrang bigat. Halos buhat ko ang buong mundo noong mga panahong iyon. Sa lahat ng pagsubok, marami na akong sinakripisyo, natutunan at naramdaman. Pero siguro hindi ko lang talaga lubusang naintindihan.

Umiyak ako. Hindi lang isang beses. Walang nakakaalam. Nakukuha ko pa ngang ngumiti eh. Pero hindi ko na ata talaga kinaya. Hindi ko na kayang itago. Naghanap ako ng kalinga, lumapit kung kani-kanino --kaibigan, kaklase. Sinabi kong hindi ko na kaya at naiiyak na ako, walang pumansin kahit pa ang matalik kong kaibigan. Abala sila sa kani-kanilang gawaiin. Madami na akong sinakripisyo, wala man lang tumulog sa akin. Asa na lang ba sila ng asa? Dahil wala akong makapitan, nagpatuloy ako, ngumingiting halata namang hindi totoo.

Sa sobrang inis na rin siguro at wala na akong makapitan, binuhos ko na. Hindi ko na talaga kaya. Nakita nila ako at tinanong kung bakit. Syempre sinabi ko naman pero hindi lahat. Minsan mas magandang hindi na lang sabihin ang ibang bagay. Natuwa din naman ako dahil gumawa sila ng paraan para matulungan ako pero sa kabilang banda, ang sa akin lang huwag naman nilang ipamukha. Alam ko naman yung ginawa nila eh. Huwag naman sana silang tumulong para sa kapalit nito.

Nagpatuloy ang araw na medyo gumaan na din naman ang pakiramdam ko at pinilit na makalimot sa ibang bagay. Pauwi na kami. Hindi alam ninuman ang talagang nangyari. Akala siguro nila ayos na ang lahat. Tawa dito, tawa doon. Dumating ang oras na ako na naman ang puntirya nila. Sa una, nakisakay lang ako pero sumosobra na sila. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. May nasabi ako na hindi nila maintindihan at alam kong kahit kailan hindi nila maiintindihan.

Pagkauwi ko, tumawag ang matalik kong kaibigan at tinanong kung ano daw bang problema. Sabi ko madami. Anu-ano daw yun. Ayaw kong sabihin dahil gusto kong sa akin muna lahat. Mapilit siya hanggang dumating ang oras na sumuko siya. May sinabi din siyang alam ko namang ako ang tinutukoy kahit itanggi niya ito.

Nakakapagod din naman daw. Nakakasawa. Nakakasawa na daw ang hindi mapansin ang mga ginagawa nila. O sabihin nating pangmo-motivate nila. Minsan naisip ko, hindi ko ba yun napapansin o pinipilit gawin? Hindi ba nila napapansin na pati ako napapagod na? Marami na din naman akong naisakripisyo para sa kanila. Pero sabagay, wala naman akong magagawa kung sawa na siya 'di ba? Nasa kanya na iyon kung ipapagpatuloy niya. Nung ako ba yung nangangailangan, lagi ba sila nandiyan? Bakit kung kailan gusto kong sarilihin muna at ayusin ang lahat sa sarili kong sikap saka nila ako kukulitin para tulungan? Nung kailangan ko ng kalinga galing sa kanila, nasaan sila? Hindi ko lang talaga kayang intindihin. Minsan hindi lang sila ang napapagod, ako din. 'Di hamak na tao lang din naman ako. Alam ko din yung nararamdaman nila. Wala naman kasing perpekto di ba?

__________________________________

Ngayon, eto ako pilit ibinabaon ang lahat sa nakaraan. Pinipilit maging masaya, linilibang ang sarili. Sayang naman kasi ang sembreak. Minsan lang ito sa isang taon.

__________________________________

Masanay ka na, ganyan lang talaga ang buhay. Bahagi na 'yan. Isipin mo na lang na may magandang darating pagkatapos ng lahat ng hirap..

__________________________________

Ang gusto ko lang naman ay limitasyon.

Ang mga pampublikong bagay ay ipahayag,

ang mga pribadong bagay ay panatilihing pribado, at

ang ibang bagay na hindi na dapat sabihin ay kailangang maging pansariling lihim na lamang...

__________________________________

Estudyante

Mahirap maging estudyante. Totoo iyan. Walang taong nadalian sa pagiging isang estudyante. Hindi ka nag-iisa. Sa buhay kasing ito, walang madali. Kailangan mo talaga ng pagsisikap, sipag at tiyaga...

Sa pagiging estudyante mo lang malalaman ang napakadaming bagay sa mundo. Oo nga't may alam ka na pero hindi pa ito sapat. Madami kang pagdadaanan. Madadapa, masasaktan, babangon, iiyak, tatawa. Marami ka ding mararanasang lungkot at saya. Babagsak ka sa pagsusulit, papagalitan ng guro, liliban sa klasa, pupuntang clinic. Lahat iyan magiging parte ng buhay mo...

Sa panahong ito, minsan sasabihin mong sana makatapos ka na. Ayaw mo nang maging isang mag-aaral. Pero huwag kang magsalita ng tapos dahil sigurado akong pagdating ng araw, sasabihin mo ding "Sana estudyante pa rin ako". Dahil sa pagiging estudyante, may kalayaan kang ituwid ang pagkakamali mo na kayang tanggapin at ituro ng iba. May kadamay ka pa at may aalalay sa iyo.

Sa pagiging estudyante, malalaman mong ang buhay ay patuloy lang...