Ang Panginoon ang magsisilbing gasolina ng kotse mo. Siya ang magpapatakbo ng buhay mo, saan ka man mapadpad o tumigil. Naplano na niya lahat. Kung hanggang kailan ka magmamanehong mag-isa, kailan ka hihinto at kung kailan ka makakarating sa patutunguhan mo.
Ikaw ang nagmamaneho. Ang Panginoon ay ginagabayan ka lang, Ikaw pa rin ang pipili ng daang tatahakin mo. Pero huwag kang mag-alala, nandiyan lang siya saan ka man tumungo, hindi magsasawang gabayan at alalayan ka.
Ang mga taong sumasakay at bumababa sa kotse mo ay ang mga taong makakasama at makakasalamuha mo sa buhay mo. May mga taong makikisakay lang at meron din namang taong tuturuan ka kung paano ba ang tamang pagmamaneho. Nandiyan din ang mga taong tutulong sa iyo sa oras ng pangangailangan.
Ang daan na dinadaanan mo ay ang magiging pundasyon ng buhay mo at ito ay patungo sa patutunguhan mo. Malubak man ang daan kung minsan, kapag nalagpasan mo naman ito, isang magandang bagay ang makakamtam. Parang problema, kapag nalagpasan mo lahat, matuto ka at maaabot lang ng pangarap mo.
Gaya nga ng kotse, dadating at dadating ang panahon kung saan mararating mo na ang dulo ng iyong paglalakbay. Sa panahong ito, inaasahang maaasam mo na rin ang pinakamagandang pangyayari sa buhay mo. Makakapiling mo ang Panginoon kung saan wala ng sakit at puro kaligayahan na lang ang mararamdaman mo.
